Δεν εννοώ προπαγάνδα της Apple. Τραγωδία είναι το μωρό 12 μηνών που πεθαίνει από βόμβα, τραγικό επίσης είναι τα παιδάκια 4-5 ετών να τρέχουν πίσω από τα Hummer και να ζητάνε μια μερίδα φαγητό. Αυτό είναι τραγωδία και όχι η αυτοσχέδια τουαλέτα των "κακόμοιρων" αμερικανών στρατιωτών.. Πάντα προσωπική μου άποψη.
Το θέμα που θέτεις είναι πάρα πολύ σοβαρό και επειδή ξέρω προσωπικά δύο Έλληνες φωτορεπόρτερ που πηγαίνουν στην πρώτη γραμμή του πολέμου - πίστεψε με - τους απασχολεί πάντα η τραγωδία που συμβαίνει στο "άλλο" στρατόπεδο από αυτό που καλύπτουν.
Όμως οι άνθρωποι αυτοί όταν πάνε σε εμπόλεμες περιοχές - είτε πάνε με Αμερικάνικη αποστολή, είτε ΝΑΤΟ, είτε μέσω πρακτορείου ειδήσεων "προστατευόμενοι" από κάποια κυβέρνηση - βάζουν σε άμεσο κίνδυνο την ζωή τους και ο σκοπός τους φυσικά δεν είναι να μοστράρουν ούτε εξοπλισμό, ούτε να καλύψουν μονόπλευρα ένα πολεμικό θέμα, αλλά να τραβήξουν εικόνες με σκοπό την ενημέρωση.
Αυτοί οι άνθρωποι - που προσωπικά παραδέχομαι - δεν εκπροσωπούν κάποιο κανάλι ή πολιτική άποψη σε αντίθεση με τα συνεργεία (τηλεοπτικά και μη) που πάνε εκ του ασφαλούς σε ειδικές περιοχές για προπαγάνδα.
Οι συνθήκες είναι πάντα άσχημες στην πρώτη γραμμή των πολέμων και έχουν πεθάνει αρκετοί δημοσιογράφοι από πυρά ελεύθερων σκοπευτών, από ενέδρες, βόμβες κτλ.
Παραθέτω και ένα κείμενο των γνωστών μου φωτορεπόρτερ:
Από τη πρώτη γραμμή
Για μας το να βρισκόμαστε στην “πρώτη γραμμή”, δεν αποτελεί πράξη ηρωισμού, δεν είναι επιδειξιομανία και δεν αποβλέπει σε ένα κυνήγι αδρεναλίνης και ιδιοτέλειας, είναι απλά η δουλειά μας.
Η ανάγκη της κάλυψης των γεγονότων μας φέρνει κοντά στα δρώμενα. Έχοντας επίγνωση αυτής την αναγκαιότητας και προσπαθώντας να ρίξουμε φως στα τεκταινόμενα, ενημερώνουμε και κάποιες φορές αφυπνίζουμε συνειδήσεις.
Η έντονη φύση της δουλειάς μας σε συνδυασμό με την αβάσταχτη για πολλούς πίεση, καθορίζει αποφασιστικά τον τρόπο που δουλεύουμε.
Είναι μια συνεχής αναζήτηση της αλήθειας πέρα από την επιφάνεια, με διαρκή εναλλαγή συναισθημάτων, χαράς, λύπης, ενθουσιασμού, πίκρας, ενοχής, αγανάκτησης, φόβου, ελπίδας.
Παρ’όλη την εμπειρία και τη γνώση τίποτα δεν μπορεί να μάς προετοιμάσει για τις τρομακτικές εικόνες απανθρωπιάς που συναντάμε.
Φέρνοντας νέα από την “πρώτη γραμμή”, προσπαθούμε να κρατάμε μια ουδέτερη στάση ανεπηρέαστοι κατά το δυνατόν από τα συναισθήματά μας. Καλύπτοντας τα γεγονότα μιας από τις δύο μαχόμενες πλευρές, γνωρίζουμε ότι τις περισσότερες φορές εικόνες μίσους, καταστροφής και πόνου είναι οι εικόνες που θα αντικρίσουμε και στην “άλλη πλευρά του λόφου”.
Δουλεύοντας για διεθνή πρακτορεία του βεληνεκούς του Reuters και του Associated Press, είναι απαραίτητο να κρατάμε μια ουδέτερη στάση. Με το να γίνουμε έρμαια των συναισθημάτων μας ελλοχεύει ο φόβος να χρησιμοποιηθούμε ως όργανα προπαγάνδας από τη μια ή και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο, ή θα σταματήσουμε τους πολέμους. Οι φωτογραφίες μας αποτελούν καταθέσεις ψυχής, μια σειρά από μηνύματα που προσπαθούμε να μεταφέρουμε στo λεγόμενο πρώτο κόσμο.
Αυτό για μας ήταν και παραμένει η αποστολή μας.
Γιάννης Μπεχράκης, Λευτέρης Πιταράκης
Αν δεις φωτογραφική δουλειά και των δύο πραγματικά βλέπεις όλο το σκηνικό μιας πολεμικής τραγωδίας και πραγματικά περνάς θύελλα συναισθημάτων...
Το θέμα πάντως που παρουσίασα δεν έχει να κάνει με την φωτογραφική κάλυψη της "πρώτης γραμμής" του πολέμου, αλλά με τις συνθήκες διαβίωσης των στρατιωτών κατά την διάρκεια πολεμικής επιχείρησης όπως τραβήχτηκαν με χρήση iPhone, οπότε εννοείται πως οι συγκεκριμένες εικόνες παρουσιάζουν μόνο την μία πλευρά.
Μπορώ να σου πω όμως με σιγουριά πως ο ίδιος φωτογράφος στην δουλειά που παρουσιάζει στο πρακτορείο του (άσχετα αν βρίσκεται με Αμερικανικό στρατό) θα διακατέχεται από τις ίδιες αρχές με τους Έλληνες συναδέρφους του.
Τελευταία επεξεργασία από: adenadoume, 29/03/2010 - 00:45
